هنگام دعا چشمانم را که می بندم،

سکوتی تمام وجودم را در بر می گیرد، درخود که فرو می روم ، تاریکی است....... روح القدس چشمان زیبایت را درمن بگشای ........و با نورت درون مبهم و پر ضعف و سست مرا روشن و شفاف کن ....... بگذار دل من چشمان تو شوند و ، در من مانند فانوس دریایی روشن باشند... تا راه را گم نکنم و در این دریای پر خروش نفسم غرق نشوم... در من جاری شو ...آمین ، آمین به خداوندی که سخن می گوید : به خداوند امید وار باش و بر او توکل کن تو را هدایت خواهم نمود و راهی را که باید بروی به تو تعلیم خواهم داد، تو را نصیحت خواهم کرد و چشم از تو بر نخواهم داشت ...حال خداوند را می ستایم . امید ما به خداوند است ، مددکار و مدافع ماست. او مایه شادی ماست، و ما به نام قدوس او توکل می کنیم.