تفسیر کاربردی رومیان باب ۵

۳ فخر کردن در جلال خدا و فخر کردن در فیض کار آسانی است، ولی فخر کردن در مصیبتها چندان سهل نمی باشد! ولی یک ایماندار مسیحی، در مصیبتها نیز فخر و شادی می کند، زیرا که می دانیم که پدر آسمانی ما خدا، قادر است که از مصیبتها جهت ساختن سیرت نیکو در ما استفاده نماید 

(به رومیان ۸: ۲۸ و تفسیر آن مراجعه نمایید). توجه کنید که پولس رسول نمی گوید که ما علی رغم وجود مصیبت و سختی خوشی و فخر می کنیم! بلکه او می گوید که در مصیبتها هم فخر می کنیم.

اگر قرار است که مصیبت و جفا و سختی برای سیرت ما مفید بحساب آید، لاجرم این سوال پیش خواهد آمد که فایدۀ این مصیبتها در کجاست؟ پولس رسول جواب می دهد که مصیبت صبر را پیدا می کند (به یعقوب ۱: ۲-۴ مراجعه نمایید).

دو نوع مصیبت و سختی وجود دارد. یکی آن سختی و ضربه ای که ناشی از حماقت و نادانی و گناه خود ماست. واضحا، فخر در یک چنین سختی و مصیبتی احمقانه و غیر ضروری می باشد. برعکس بایستی بیاد داشت که چنین مصیبت و سختی را باید بمثابۀ تنبیه و هشداری از جانب خدا قلمداد کرده، از آنها درس لازم را فرا گرفت (به عبرانیان ۱۲: ۷، ۱۲ و مکاشفه ۳: ۱۹ مراجعه نمایید).

مصیبت دوم، آن است که به جهت عدالت و بخاطر مبارزه با گناه تحمل می نماییم. در این نوع مصیبت است که می بایستی فخر نمود ( به متی ۵: ۱۰-۱۲ و اول پظرس ۴: ۱۲-۶ و تفاسیر آن آیات مراجعه نمایید). باشد که مصیبت ها و سختی هایی که بر ما خواهد آمد، جهت عدالت و مبارزه با گناه باشد و نه بخاطر گناهان و حماقت خودمان.

۴ صبر امتحان را بوجود می آورد یعنی اینکه صبر و استقامت باعث رشد شخصیت و تقویت خصوصیات اخلاقی ایماندار گشته، باعث بلوغ روحانی می گردد. بوسیلۀ صبر و استقامت در حین سختی و مصیبت است که ایمان ما پولاد آبدیده شده، از کورۀ آزمایش محکم و سربلند بیرون خواهد آمد (به اول پطرس ۱: ۶ و ۷ و تفسیر آن مراجعه نمایید).

زمانی که بوسیلۀ سختی ها و استقامت درحین سختی ها، ایمان ما امتحان شده، سربلند بیرون آمده باشد، داشتن امید واقعی به آینده و نجات و پاداش ابدی و وعده های مسیح میسر خواهد بود. عیسی مسیح فرموده است: "اما هر که تا به آخر صبر کند، همان نجات یابد" (مرقس ۱۳: ۱۳). در بسیاری از آیات کتاب مقدس به ما هشدار داده شده است که اگر چنانچه تا به آخر صبر نکنیم، ممکن است نجات خود را از دست بدهیم (جهت اطلاع بیشتر پیرامون این مطلب، به مقالۀ عمومی "آیا ممکن است نجات خود را از دست بدهیم؟" مراجعه فرمایید).

مثلی را که عیسی مسیح دربارۀ برزگر و بذر بیان فرمود بیاد بیاورید. بعضی از بذرها (کلام خدا) بر سنگلاخ پاشیده شد، در جایی که خاک بسیار نبود، پس چونکه زمین عمق نداشت به زودی رویید، چون آفتاب برآمد، سوخته شد، و از آنرو که ریشه نداشت خشکید (مرقس ۴: ۵ و ۶). در این مثل، آفتاب، به معنی سختی ها و مصیبت های زمانه می باشد و منظور از گیاه روییده در سنگلاخ ایمانداری است که در ایمان خود عمقی نداشته و لذا زمانی که سختی ها پیش آمد، تاب تحمل آنها را نیاورده، خشک می گردد (به مرقس ۴: ۱۶ و ۱۷؛ لوقا ۸: ۶، ۱۳ و تفسیر آن آیات مراجعه نمایید). لذا پولس رسول در اینجا می گوید که اگر سختی ها و مصیبت ها را با صبر و استقامت تحمل کنیم، شخصیت ما قوی شده، بلوغ روحانی (ریشۀ عمیق) حاصل می گردد. آنگاه قادر خواهیم بود که با کمال اطمینان به آن نجاتی که خداوند وعده نموده است امیدوار باشیم (به دوم تیموتائوس ۲: ۱۲؛ عبرانیان ۱۰: ۳۸ و ۳۹ و مکاشفه ۳: ۱۱ مراجعه نمایید).

۵ امیدی که به خدا و وعده های او بسته شود، هرگز باعث نومیدی و شرمساری نخواهد گردید. وانگهی، خدا وعدۀ بزرگ خود مبنی بر دادن روح القدس به ما ایمانداران را اجرا نموده است. روح القدس، بیعانه و پیش پرداخت و قسط اول آن کاملیتی است که در بهشت در انتظار ما مومنین خواهد بود (به افسسیان ۱: ۱۳ و ۱۴ و تفسیر آن آیات مراجعه نمایید).

نشانۀ اصلی جهت دانستن اینکه از روح القدس پر گشته ایم یا نه وجود محبت در قلوب ما خواهد بود. زیراکه محبت خدا در دلهای ما به روح القدس که به ما عطا شد ریخته شده است. بوسیلۀ روح القدس، محبت خدا را تجربه خواهیم نمود و روح القدس چنان ما را از محبت خدا لبریز خواهد کرد که قدرت خواهیم داشت که خدا را با تمامی دل و جان و قوت خود و همسایۀ خویش را مانند نفس خود محبت نماییم.